Lliria dress, το κίτρινο φόρεμα!

Το Lliria Dress, είναι το πιο όμορφο πατρόν που έχω ράψει μέχρι σήμερα! Στο έχω ξαναπεί, ε; Το ξέρω και θα σου το ξαναπώ στο μέλλον (ελπίζω). Αυτή είναι άλλωστε η γοητεία του όλου θέματος, κάθε φορά να ξεπερνάς τον εαυτό σου και τις προσδοκίες σου.

Το συγκεκριμένο που λες, το είχα στο συρτάρι μου από πέρυσι τον χειμώνα, αλλά δεν το επιχείρησα για δύο λόγους: δεν είχα την αυτοπεποίθηση πως θα τα καταφέρω (και πιθανά ούτε την ικανότητα) και έψαχνα το κατάλληλο ύφασμα. Ειδικά αυτό το δεύτερο με απασχόλησε πολύ. Ήμουν πεπεισμένη ότι θα το ράψω με κόκκινο ύφασμα. Όταν όμως αποφάσισα πως θέλω να προσθέσω λευκό ρέλι φιτίλι σε κάποιες ραφές, άλλαξα γνώμη.

Ήθελα να δώσω στο φόρεμα έναν ακόμη πιο 40’s αέρα και ο συνδυασμός κίτρινου με λευκό μου φάνηκε ιδανικός. Έτσι, όταν βρήκα αυτό το υπέροχο απαλό κίτρινο ύφασμα βισκόζης πέταξα από τη χαρά μου! Τελικά το ύφασμα είναι αρκετά διαφανές, αλλά με τα κατάλληλα εσώρουχα ή και ένα μεσοφόρι δε φαίνεται τίποτα. Το δεύτερο πράγμα που με απασχόλησε ήταν τα κουμπάκια, στάθηκα όμως τυχερή γιατί ο πωλητής κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να κάνω και δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Με το που είδα τα ολοστρόγγυλα λευκά κουμπάκια, τα ερωτεύτηκα και η αναζήτηση έλαβε τέλος.

Το πατρόν είναι της εταιρίας Pauline – Alice και όπως βλέπεις η συσκευασία του είναι φανταστική! Να σου πω εδώ, ότι αρχικά μου είχαν στείλει λάθος πατρόν αλλά όταν τους ενημέρωσα αμέσως μου έστειλαν το σωστό, ζητώντας μου να κρατήσω το προηγούμενο και μου έγραψαν μια μικρή συγγνώμη (στον Θοδωρή την έγραψαν αλλά εμένα εννοούν χε, χε!). Έχει πολύ καλές και αναλυτικές οδηγίες καθώς και ένα βιντεάκι βήμα βήμα στο youtube. Εγώ χρειάστηκε να το δω γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι ανάλογο και ήθελα βοήθεια στην πένσα με την σούρα και το ζωνάκι. Έραψα τη δεύτερη εκδοχή με τα κοντά μανίκια και την μακριά φούστα.

Η τοποθέτηση του φιτιλιού ήταν τελικά απλή υπόθεση. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω τη λογική μου και τα διάφορα ποδαράκια της ραπτομηχανής, μερικά από τα οποία δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ έως τώρα. Είδα διάφορα tutorials σχετικά με το φιτίλι αλλά το ένστικτό μου με οδήγησε σε μια πιο απλή διαδικασία χωρίς τρυπώματα. Απλώς έραβα το φιτίλι στο περιθώριο ραφής, αρχικά στο ένα ύφασμα και μετά χρησιμοποιώντας το ποδαράκι για φερμουάρ ένωνα τα δυο υφάσματα. Το topstitching (συγχώρα με, δεν γνωρίζω την ελληνική ορολογία, αλλά μάλλον εξώραφο θα είναι), το έκανα με το ποδαράκι για στρίφωμα. Αυτό μου παρείχε εξαιρετική ακρίβεια και μου επέτρεπε να μπαίνω βαθιά μέσα στη ραφή με αποτέλεσμα να μη φαίνεται τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα και να μη χρειάζεται να ράψω με το χέρι.

Διάλεξα το νούμερο 38 το οποίο τελικά μου είναι κάπως μεγάλο. Φοβήθηκα να διαλέξω το μικρότερο γιατί μου αρέσει να νιώθω άνετα στα ρούχα μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να μάθω πως μπορώ να “παίζω” ανάμεσα σε δύο νούμερα ώστε να έχω καλύτερη εφαρμογή.

Σε αποχαιρετώ με μία “χορευτική” φιγούρα και γεμάτη χαρά με το καινούργιο μου φορεματάκι. Ήταν άλλωστε μέσα στα τρία outfits που είχα στον σχεδιασμό μου για ρούχα που καλύπτουν τις ανάγκες μου, το φόρεμα για επίσημες εκδηλώσεις. Είναι όμως πολύ πιθανό να το φοράω και σε ανεπίσημες!

Αναμένω τα σχόλια, τις απορίες, τις συμβουλές και τις παρατηρήσεις σου!

Καλές δημιουργίες!

acornkiss

ΥΓ: Το ύφασμα το πήρα από εδώ και το ρέλι φιτίλι με τα κουμπάκια από ένα κατάστημα ραπτικής στο Χαλάνδρι.